Mogen en Moeten.
Niet alles wat mag is fijn. Veel wat mag, moet
zelfs eigenlijk. En wat moet is nooit fijn.
Bij deze een tip om een
minder stressvolle winter reis te maken met de Camper.
Door een andere “Mogen en
Moeten aanpak” te gaan gebruiken ,kunt
u veel geschreeuw en ruzie´s kunnen voorkomen op de (vrije) plekjes waar u
aankomt.
Speciaal op die gedoog
plaatsen waar mensen al maanden staan, en vergeten zijn dat zij er geen rechten
bezitten.
Mijn ervaring met deze
“Mogen en Moeten” aanpak.
Voorgaande jaren heb ik
toch meer wrijving ondervonden, met de bemoeizucht van andere camperende mensen
die mij ongevraagd advies geven,
over waar ik mag of moet
parkeren.
Zelfs regels aan mij
opleggen als ik aankom rijden. (Doe dit…. Doe dat)
Bij mij treed er dan altijd
een soort aversie op, omdat ik denk ‘waar bemoeit u zich mee’.
Die mensen willen dat ik
hun raadgeving opvolg omdat ze het goed bedoelen?
Ik denk echter dat het
gegeven advies, bedoelt is om hun eigen situatie zo optimaal mogelijk te houden
(uitzicht-zon-ruimte).
Alle gegeven raad is dus
niet om mij echt oprecht te helpen, maar gericht op het behouden van hun eigen
belangen.
Meestal wordt dit
“advies” trouwens gegeven door mensen met wie je geen hechte band heb.
Daarom is het wel goed om
te overwegen wie eigenlijk het “advies” geeft.
Een aanbeveling in het
Duits gegeven wekt bij mij al gauw veel irritatie.
Ik zie het als
een [bijkomstig] gegeven, omdat nou eenmaal het merendeel van de campers op de
“vrije” plekjes uit dit land afkomstig zijn.
Er worden meer dan 1000
campers per maand [nieuw] verkocht in Duitsland.
Conclusie; we komen er
niet onderuit om hun taal te leren, Godfried Bomans wist het jaren geleden al.
“Quote van Bomans” over Duitsers,
Duitsland is zo´n grote
sterke natie , en er zijn zoveel reislustige Duitsers, dat de noodzaak tot
assimileren wegvalt.
Er is voor hun totaal
geen noodzaak om een andere taal te leren.
Ze vinden namelijk overal
veel landgenoten en vormen meestal direct een enclave.
Het gebeurt zelden dat
zij met andere culturen samen mixen.
Tot zover “Godfried” hij
schreef dit decennia geleden, en er is nog niets veranderd!
Terug naar mijn “Mogen en
Moeten” van aankomen en parkeren.
Ik heb mezelf een de
volgende paar dingen aangeleerd.
Mijn regels:
Ongevraagde mening
opdringende mensen kunnen het goed bedoelen.
Dus ..ik bedenken of ik
iets met de gegeven tip kan.
Ofwel …………Ik Adem in en
Adem uit.
Ik reageer niet direct
met het uitvoeren van de (dwingend bedoelde) raadgeving.
Ik stap eerst uit de
Camper, vraag of hij/zij Nederlands spreekt.
Geef de adviseur een hand
stel me voor, en bedank de persoon in kwestie
voor de tip.
Ik zeg hem daarna dat ik
het ga overwegen of zijn parkeer aanbeveling voor mij enig nut heeft.
De reactie hierop is
meestal okay, en mensen zijn wat overbluft door deze manier van optreden.
Mensen moeten namelijk
vaak even ‘wennen’ aan een nieuwe situatie.
Soms echter is de reactie
gewoon asociaal, en wordt de uitgestoken hand geweigerd en briesend
wordt er een
scheldkanonnade in gang gezet.
Kaaskop en scheiß
Hollander zijn nog de”nette” uitdrukkingen.
Deze heftige reactie zal
wel komen doordat het schijnbaar onverteerbaar is dat ik hun “commando” niet onmiddellijk uitvoer.
Nog erger voor hun…..,
helemaal niet doe.
Ik probeer dan nog te
zeggen, dat ik het prima vind dat ze hun mening ventileren,
maar dat ik me niet
verplicht voel iets met hun raad te doen.
Helaas als dit gebeurt is
helaas de sfeer op de “Parking/camperplek” wel verziekt.
Alles hierboven
geschreven gaat dus eigenlijk over tolerantie van campers onderling en het
“mogen of moeten”
Hieronder staat een
stukje uit een column hierover “van
Lydia Rood” wat ik u niet wil onthouden.
‘En dan mag u nu even
blazen...
En dan mag u daar de auto
laten staan.
En dan mag u bij mij uw
rijbewijs inleveren. En daarna mag u níet meer rijden!’
Zou de politie het
uitgevonden hebben, dat irritante gebruik van het woord mogen?
‘En dan mag u het
onderlichaam even vrijmaken...
Goed zo, dan mag u daar
gaan liggen.
En nu mag u de knieën
even optrekken... zo ja, en dan mag u even aan iets fijns denken,
terwijl ik dit stuk metaal bij u naar binnen
prop!’
Medisch personeel weet er
ook raad mee.
Mogen is behoorlijk
dwingend eigenlijk.
U mag even gaan zitten - en
wachten totdat wij onze lunch op hebben.
U mag uw mond even
opendoen - en openhouden terwijl ik met haken en boren tekeerga tussen uw
kiezen.
En dan mag u hier even
tekenen - dat wij uw veters en uw horloge hebben ingenomen.
Niet alles wat mag is dus
fijn. Veel wat mag, moet zelfs eigenlijk. En wat moet is nooit fijn.
Of wel?
‘Moet je kijken, wat een
voorgevel!’
‘Moet je hier komen, dan
masseer ik je.’
‘Moet je eens bij de
Gasterij gaan eten!’
‘Moet je zelf weten.’
Gek: moeten is vaak juist
weer mogen.
Maar moeten klinkt
spannender. Alsof je ertegen in opstand kunt komen.
Bij mogen líjk je een
keus te hebben.
Maar als ik zeg dat jij
iets mag, dan ben ik dus wel mooi de baas.
Je kunt maar beter iets
moeten.
Tot zover Lydia Rood.
Nou ik heb hierna niets
meer te zeggen.
Ik hoop dat u dit met een
glimlach gelezen heeft en u zich dit verhaal herinnert
wanneer u ongevraagd uw mening op wil dringen, aan
een andere camper.
Bedenk of uw raad een
kwestie is van echt goed bedoelt helpen,
of een kwestie van uw
“ego” is, en u alleen maar een zelfbevestiging verwacht.
Veroordeel de ander niet
als hij uw mening niet deelt, en geef hem even tijd om in te schatten in
hoeverre uw raad voor hem
van toepassing is.
Wordt niet boos als u te
horen krijgt:
Groetjes Bram